صادر کننده چک یا دارنده یا قائم مقام قانونی آنها. با تصریح به اینکه چک مفقود یا
سرقت یا جعل شده یا از طریق کلاهبرداری یا خیانت در امانت یا جرایم دیگری تحصیل گردیده
است می تواند کتبا دستور عدم پرداخت وجه چک را به بانک بدهد.
بانک پس از احراز هویت دستور دهنده از پرداخت وجه آن خودداری خواهد کرد و در صورت ارایه
چک به بانک گواهی عدم پرداخت را با ذکر علت اعلام شده صادر م یکند.
دارنده چک می تواند علیه شخصی که دستور عدم پرداخت داده شکایت کند و هر گاه ادعایی که
موجب عدم پرداخت شده ثابت نشود. در صورت اثبات سوء نیت دستور دهنده به مجازات مقرر در
ماده 231 این قانون محکوم خواهد شد.
تبصره 1: دستور دهنده مکلف است پس از اعلام به بانک. حداکثر ظرف مدت یک هفته برای اخذ
دستور موقت به مرجع قضایی مراجعه و گواهی آن را به بانک ارایه کند در غیر این صورت پس از
انقضاء مدت مذکور. بانک از محل موجودی به تقاضای دارنده چک وجه آن را پرداخت می کند. در
مورد چک مفقودی لازم است مراتب به اطلاع مراجع انتظامی برسد.تبصره 2: در موردی که دستور عدم پرداخت مطابق این ماده صادر م یشود بانک مکلف است وجه
چک را تا تعیین تکلیف آن در مرجع رسیدگی یا انصراف دستور دهنده در حساب مسدودی
نگهداری کند.
تبصره 3: پرداخت چک هایی را که بانک ها عهده خود صادر می کنند. به استثناء چک هایی که
بانک ها در وجه شخص معین. عهده خود صادر کرده اند و مفقود شده است. نمی توان متوقف
کرد. مگر آنکه بانک صادرکننده نسبت به آن ادعایی جعل کند. در هر حال دادگاه تجارتی می تواند
دستور توقف را صادر کند..
تبصره 4: جز در موارد مقرر در این ماده یا امر دادگاه تجارتی. بانک به دستور عدم پرداخت
ترتیب اثر نمی دهد.